فنجانی چای با خدا (مسلمانی به سبک داعش) / قسمت 86

دستم را محکم گرفته بود و به دنبال خود میکشاند. البته حق داشت، هجوم جمعیت انقدر زیاد بود که لحظه ایی غفلت، گم ات میکرد.

من در مکانی قرار داشتم که 24 میلیون عاشق را یکجا میمهانی میداد. 

حسام به طرف گروهی از جوانان رفت و دستم را به نرمی رها کرد. 

چند مرد جوانان حسام را به آغوش کشیدند و با لهجه ایی خاص سلام و احوالپرسی کردند.

حسام، من را که با یک قدم فاصله پشتش ایستاده بودم به آنها معرفی کرد و رو به من گفت ( این برادرا از موکب علی بن موسی الرضان.. از مشهد اومدن.. بچه هایِ گلِ روزگارن..)

پس مشهدی بودند. آرام سلام کردم و شال و چادرم را کمی جلو کشیدم.

پیراهن حسام خاکی رنگ بود و شلوارش نظامی. از کم وکیف کارها پرسید و یکی از پسرها با ادب و صمیمیتی خاص برایش توضیح میداد ( سید جان.. همه چی ردیفه.. ساعت یازده و نیم حرکت میکنیم.. خانوما رو اونور جمع کردیم تا برادرا دورشون حلقه بزنن.. انشالله شما و خانمتون هم تشریف میارین دیگه..؟؟)

چقدر لذت داشت، خانم امیرمهدیِ سید بودن..

حسام سری به نشانه ی تایید تکان داد و ما حرکت کردیم.

امیرمهدی جمعیتی از خانومها را نشانم داد. کمی تردید در چشمانش بود (ساراجان.. خانوومم.. مطمئنی که میتونی بری داخل؟؟ یه وقت حالت بد نشه.. فشار جمعیت خیلی زیاده هاا..)

و من با روی هم گذاشتن پلکهایم، اطمینان را به قلبش تزریق کردم.

خانومها در چند صف چسبیده به هم ایستادند.. طنابی به دورشان کشیده شد و زنجیره ایی ازآقایان اطرافشان را گرفتند. یکی از آن مردها حسام بود که پشت سرم ایستاد. و مجددا زنجیره ایی جدید از مردهای جوان پشت سر حلقه ی امیر مهدی و دوستانش تشکیل شد.

شور عجیبی بود. هیچ چشمی، جز حرم یار را نمیدید و دلبری نمیکرد..

تمام نفسها عطر خدا میدادند و بس..

میلیمتر به میلیمتر حرکت میکردیم و به جلو میرفتیم. حسی ملسی داشتم.. 

حسام نفس به نفس حالم را جویا میشد و من اشک به اشک عشق میدیدم و حضورِ پروردگار را..

سیل مشتاقان و دلدادگان به حدی زیاد بود که مسیر چند دقیقه ایی را چند ساعته طی کردیم..

ساعت یازده و نیم به سمت داخل حرم حرکت کردیم و ساعت سه نیمه شب پا در حریم گذاشتیم.

چشمم که به ضریح افتاد، نفسم بند آمد..

بیچاره پدر که تمام هستی اش را کور کرد.. مگر میشد انسان بودو از فرزند علی متنفر؟؟

اشک امانم را بریده بود و صدایِ ناله و زاری زوار؛ موسیقی میشد در گوشم ..

اینجا دیگر انتهایِ دنیا بود..

من ملوانی را در عرشه ی کشتی دیدم که طوفان را رام میکرد و دریا را بستر آسایش..

اینجا همه حکم ماهیانِ طالبِ توری را داشتند که سینه میکوبند محضِ صید شدن..

و حسین، رئوف ترین شکارچیِ دنیا بود.. 

ماندنمان به دقیقه هم نکشید که در مسیر گام برداشتنهایِ آرام ومورچه ایی مان به طرف خروجی دیگر حرم متمایل شد..

چند مرتبه فشار جمعیت، قصد از هم پاشیدنِ دیوارِمردانِ نگهبانِ اطرافمان را داشت و موفق نشد..

دیواری که اجازه ی حتی یک تنه برخورد به خانومهای حفاظت شده اش را نداد..

دیواری از سربازانِ غیرت.. آنهم غیرتی حسینی..

کاروان گوشه ایی ایستاد و بعد از تشکرو دعایی جانانه ، عزم جدا شدن کرد..

حسام با دوستانش خداحافظی کرد و مرا به گوشه ایی از سرایِ  حسین برد..

کنارِ یکدیگر رو به گنبد چسبیده به زمین نشستیم. ( حالت خوبه بانو؟؟ اذیت نشدی؟؟ اونجا همه ی حواسم پی تو بود که یه وقت مشکلی پیش نیاد.. )

مگر میشد، کربلا باشد.. حسین باشد.. اربعین باشد و حالِ کسی باشد؟؟ ( حسام بازم میاریم کربلا؟)

لبخند زد ( نه اینکه این دفعه من آوردمت.. آقا بطلبه دنیا هم نمیتونه جلودار بشه.. 

همونطور که بنده تمام زورمو زدم تا دانیال برتگردونه و شما افتخار هم صحبتی ندادی..

حالا بیا یه زیارت عاشورا بخوونیم..

شمام یه دعایی بکنی واسه ما.. بلکه حاجت روا شیم..)

حسام زیارت عاشورایی بین هر دویمان گرفت و با صدایی بلند شروع به خواندن کرد. هر چند که نوایش در آن همهمه ی جمعیت به وضوح شنیده نمیشد ، اما صوتش دل میبرد و اسیرترم میکرد.

و من سرا پا گوش، جان سپردم به شنیدنش..

موجِ آوازش پر بغض بود و گریه.. حسام چه آرزویی داشت که این گونه پتک میشد بر سرم..

پا به پایِ گریه هایِ قورت داده اش اشک شدم و زار زدم.. چقدر این مرد هوایش ملیح بود.

زیارت که تمام شد دستانش را رو به گنبد، بالا برد و با چشمانی بسته چیزی را زیر لب نجوا کرد.

 پر از حزن صدایم زدم ( سارا خانوم.. شما پیش آقا خیلی عزیزی.. پس حاجتمو ازش بگیر..)

با صدایی که از فرط ناله، بم  شده بود پرسیدم ( من؟؟ چجوری آخه؟؟ )

اشکِ روان شده از کنار صورتش را دیدم ( سخت نیست..  فقط یه آمین از ته ته دلت بگو..)

پلک روی هم گذاشتم، و با تمام وجودم "آمین"  گفتمو دعا کردم بهره برآورده شدنِ آرزوی این مرد.. مردی که عشق.. آرامش.. زندگی وآسایش را با دو دستش هدیه ام کرد.

چشم که باز کردم با لبخندی مهربان ، خیره ی صورتم شده بود ( شک ندارم که گرفتیش..)

اشک پس زدم( نمیخوای بگی چه چیزی از امام حسین میخوای..)

سرش را پایین انداخت و با انگشتر عقیقی دستش مشغولِ بازی شد ( بانو.. میدونی چقدر دوستت دارم؟؟)

ساکت ماندم.. اولین بار بود که این جمله را از دهانش میشنیدم..

ناگاه فراری اش به صورتم انداخت ( اونقدر زیاد که گاهی میترسم..

اونوقدر عمیق که وقت دعا و خواستن از خدا، آمینِ آرزمو با صدایِ لرزون و کم جوون میگم.. 

اما مُهر خلوصِ امشبِ شما، کارمو راه انداخت..)

پر از سوال شدم و ترس در جانم دوید ( مگه چی میخوای از خدا.. آرزوت چیه حسام؟؟)

لبخند زد.. مکث کرد.. چشم به چشمانم دوخت (شهید شم..)

زبانم خشک شد. نفسم یکی در میان بالا میآمد.. 

من دعایِ شهادتِ معشوقم را آمین گفته بودم؟؟؟

این بچه سید چه به روزم آورده بود؟؟ من دعا کردم.. با ذره ذره ی وجودم.. 

آمین گفتم با آه به آهِ قلبِ شکسته ام..

کاش زمان میایستاد..

دوست داشتم تا توان در دست دارم، حسام را زیرِ بادِ سیلی بگیرم و جیغ زنان تا خودِ خدا بِدَوَم.. 

که غلط کردم.. که نکند  برآورده شود دعایِ شهادتش..

که او برود، من هم میروم...

ادامه دارد...