فنجانی چای با خدا (مسلمانی به سبک داعش) / قسمت 85

دیدنِ حسام آن هم درست در نقطه ی صفر دنیا، یعنی نهایت عاشقانه ها..

دستم را گرفت و به گوشه ایی از خیابان برد. و من بی صدا فقط و فقط در اوج گنگیِ شیرینم تماشایش کردم.

خستگی در صورت و سفیدیِ به خون نشسته ی چشمانش فریاد میزد..

راستی چقدر این لباس های نیمه نظامی، مَردم را پر جذبه تر میکرد.. دوستش داشتم، دیوانه وار..

ایستاد بالبخندی بر لب و سری کج شده نگاهم کرد ( خب حالا دیگه جواب منو نمیدی؟؟ 

حساب اون دانیالو که بعدا صاف میکنم.. اما با شما کار دارم.. )

به اندازه تمامِ روزهایِ ندیدنش،  سراپا چشم شدم. 

از درون کیسه ی پلاستیکی که در دستش بود، پارچه ایی مشکی بیرون آورد و بازش کرد.

چادر بود،آن هم به سبک زنان عرب...  لبخند زد (اجازه هست؟؟)

باز هم مثل آن ساق دست. اینبار قرار بود که چادر سرم کند؟؟ 

نماد تحجر و عقب ماندگیِ برایِ سارایِ آلمان نشین ...؟؟

چادر را آرام و با دقت روی سرم گذاشت و آستین هایش را دستم کرد.

یه قدم به عقب برداشت و با تبسمی عجیب تماشایم کرد. سری تکان داد ( خانوم بودی.. ماه بانو شدی.. خیلی مخلصیم، تاج سر.. )

خوب بلد بود به در مسیری که دوست داشت،  هدایتم کند. بدون دعوا.. بدون اجبار.. بدون تحکم..

رامم کرده بود و خودم خوب میدانستم.. و چه شیرین اسارتی بود این بنده گی برای خدا..

و در دل نجوا کردم که " پسندم هر چه را جانان پسندد"  این که دیگر تاج بندگی بود..

روبه رویم ایستاد. 

شال را کمی جلوکشید و آرام زمزمه کرد  ( شما عزیز دلِ حسامیااا..

راستی، زبونتونو پشتِ  مرزایِ ایران جا گذاشتین خدایی نکرده؟؟)

خندیدم ( نه.. دارم مراعاتِ حالِ جنگ زدتو میکنم..)

صورتش با تبسمهایِ خاص خودش، زیباتر از همیشه بود ( خب خدا رو شکر.. ترسیدم که از غم دوریم زبونتون بند اومده باشه.. که الحمدالله از مال من بهتر کار میکنه..)

چادرم را کمی روی سرم جابه جا کردمو نگاه به تنِ پوشیده شده ام انداختم ( اونکه بله، شک نکن.

 راستی داداش بیچارم کجاست..؟؟ این چرا یهو غیب شد؟؟ یه وقت گم وگورنشه..)

دستم را گرفتم به طرف خیابان برد ( نترس.. بادمجون بم آفت نداره..

اونو داعشیام ببرن؛ سرِ یه ساعت برش میگردونن..

میدونه از دستش شکارم، شما رو تحویل دادو فلنگو بست.. )

فشار جمعیت آنقدر زیاد بود که تصورِ رسیدن، محال مینمود.. 

کمی ترسیده بودم و درد سراغِ معده ام را میگرفت. حسام که متوجه حالم شد در گوشه ایی مرا نشاند. (همین جا بشین میرم برات آب بیارم.. اینجا این وقت سال اینجوریه دیگه..)

دستش را کشیدم و او کنارم نشست ( نمیخواد.. الان خوب میشه.. چیزی نیست..)

کاش میشد حداقل از دور چشمم به ضریح پسرانِ علی میافتاد. 

این همه راه آمدن و هیچ؟؟  بغض صدایم را بم کرده بود (یعنی هیچ جوره نمیشه بریم تا من بتونم ضریحشونو ببینم؟؟)

دستم را میانِ مشتش گرفت ( نبینم گریه کنیااا.. 

من گفتم میبرمت،پس میبرم.. امشب، شبِ اربعینه.. خیلی خیلی شلوغه.. تقریبا 24میلیون زائر اینجاست.. از همه جای دنیا اومدن، تک تکشونم مثه شما  آرزوشونه که حداقل فقط چشمشون به ضریح آقا بیوفته.. پس یه کم صبر کن..

امشب بچه های موکب علی بن موسی الرضا خانوما رو میبرن واسه زیارت.. ان شالله با اونا میبرمت داخل.. قول )

و قولهایِ این مرد، مردانه تر از تمامِ مردانه هایِ جهان بود.

با دانیال تماس گرفت و مکان دقیق مان را به او گفت.

کاش میشد که نرود ( میخوای بری؟؟ نرو..)

بیسکوییتی از جیبش بیرون آورد و باز کرد ( بخور.. باید برم، ناسلامتی واسه ماموریت اینجاما..

اما قول میدم امشب خودمو بهت برسونم.. باید دوتایی با هم بریم واسه زیارت آقا..

کلی حاجت دارم که تو باید واسم بگیریشون..)

نفسی عمیق وپرسوز کشیدم. من کجایِ عاشقیِ این بچه سید قرار داشتم که لیاقت پا درمیانی داشته باشم.

صدای  پوزخندم بلند شد ( من؟؟ من انقدر سیاهم که  دعام تا سقف اتاقم بالا نمیره.. )

زانویش را بغل کرد و به رو به رویش خیره شد ( تو؟؟ تو انقدر سفیدی که منِ بچه سید، یه عمر واسه اومدن به اینجا نذرو نیاز کردمو تو فقط هوسش از دلت گذشتو اومدی..)

بودن کنارِ دوست داشتنی ترین مردِ زندگیم، وسطِ زمینِ کربلا.. شنیدنِ یاحسین خوانی و گریه هایِ بی اَدا..  حالی بهشتی تر این هم میشد؟؟

دانیال آمد با چشمانی متعجب شده از چادرِ رویِ سرم.

به سمتم چرخید (ظاهرا دیگه از دست رفتی سارا خانووم.. 

رشته ایی بر گردنم افکنده دوست.. میکشد هرجا که خاطرخواهِ اوست..)

 و حسام به آغوشش کشید.. بماند که چه زیر گوشش پچ پچ کرد و برادر بیچاره ام، قیافه ایی مثلا ترسیده به خود گرفت و کامم شیرین شد از خوشبختیم.. 

خوشبختی که حتی به خواب هم نمیدیدم. هرگز نداشتمو حالا نفس به نفس هم آغوشش بودم..

حسام مرا به دانیال سپرد و رفت..

به هتل رفتیم و بعد از کمی استراحت ساعت یازده شب درست در مکانی که امیرمهدی گفته بود حاضر شدیم.. 

آسمان تاریک اما گنبدِ طلایی رنگِ حسین میدرخشید..

قیامت برپا بود و من با چشمم میدیدم دویدن و بر سر و سینه کوبیدنهایِ عاشقانه را..

پرچمهای عظیم و قرمز رنگ منقش به نام حسین در آسمان میچرخید و انگار فرشتگان با بالهایی گرفتارِ آتش به این خاک هجوم آورده بودند..

مسیحی اشک میریخت.. خاخام یهودی می بارید.. دانیال سنی حیران ودلباخته میشد ..

و شیعه ی علی، میسوخت و جنون وار خاکستر میشد.. 

خدایا بهشت را بخشیدم، این ساعت را به نامم بزن..

گیج و گنگ سر میچرخاندم و تماشا میکردم.. زمین طاقتِ این همه زیبایی را یکجا داشت؟؟

اشک، دیدم را تار میکرد و من لجوجانه پرده میگرفتم محضِ عشق بازی دل، چشم وگوش.. 

باید ظرف نگاه پر میشد .. پر از ندیده هایی که دیده بودم و شاید هیچ وقت دیگر نمیدیدم.

حسام نفس نفس زنان آمد. حالمِ پریشانم از صد فرسنگی نمایان بود..

دانیال و حسام کمی حرف زدند و امیرمهدی دستام را در انگشتان قفل کرد و به دنبال خود کشید.

قدم به قدم همراهیش میکردم و او کنار گوشم نجوا کرد ( حال خوبتو میخرم بانو..)

و مگر میفروختمش؟ حتی به این تمامِ دنیام..

(من 

مفاتیح الجنان را 

زیرو رویش کرده ام

نیست..

یک حرزو دعا

اندر دوامِ وصلِ تو..)

ادامه دارد...