فنجانی چای با خدا (مسلمانی به سبک داعش) / قسمت 80

حالا دیگر زندگی طعمش با همیشه فرق داشت..

حسام، آرزویِ روزهایِ سختِ  بیماریم بود و حالا داشتم اش.

فردای آن شب حسام به سراغم آمد. و در حیاط منتظر ماند تا آماده شوم.

از پشت پنجره ی اتاق نگاهش کردم. پرشیطنت حرف میزد و سر به سر دانیال میگذاشت.

شاید زیاد زنده نمیماندم اما باقی مانده ی کوتاهِ عمرم، دیگر کیفیت داشت.

لباسهایم را پوشیدم و خود را در آینه برانداز کردم. 

یک مانتویِ تقریبا بلند وشالی قهوه ایی رنگ که ساختمانِ کلیِ پوششم را تشکیل میداد.

این منِ در آینه هیچ شباهتی به سارایِ بی دینِ دلبسته به آلمان نداشت و من چقدر دوستش داشتم.

به حیاط رفتم. با حسِ حضورم سر بلند کرد و لبخند زد. 

این قنج رفتن هایِ دلی،  یک نوع جوگیریِ عاشقانه و زود گذر بود؟؟ کاش نباشد..

در ماشین مدام حرف میزد و میخندید. گاهی جوک میگفت و گاه خاطره تعریف میکرد..

نمیدانستم دقیقا به کجا میرویم اما جهنم هم با حضور حسام آذین بند میشد برایم.

ماشین را مقابل یک گلفروشی متوقف کرد و پیاده شد. بعد از مدتی کوتاه با دسته گلی زیبا به سوار شد و آن را به رویِ صندلی عقب گذاشت.

متعجب نگاهش کردم و مقصد را جویا شدم.

به یک جمله اکتفا کرد (میریم دیدن یه عزیز.. بهش قول دادم که فردایِ عقد، با خانومم برم دیدنش..)

پرسیدم کیست؟؟ و او خواست تا کمی صبر کنم..

مدتی بعد در مکانی شبیه به قبرستان ایستاد و پیاده شدیم. وقتی کمربند ایمنی اش را باز میکرد با لبخند گفت (اینجا اسمش بهشت زهراست.. خونه ی اول و آخر همه مون..)

اینجا چه میکردیم. با ترس کنارش قدم میزدم و یک به یک قبرها را برانداز میکردم.

جلوی چند قبر توقف کرد. 

شاخه ایی گل بر روی هم کدامشان گذاشت و برایم توضیح داد که از رفقایِ مدافعش در سوریه و عراق بوده اند.

حزن خاصی در چهره اش میدویید و من او را هیچ وقت اینگونه ندیده بودم.

دوباره به راه افتادیم.  از چندین آرامگاه عبور کردیم که ناگهان با لبخندی خاص، نجوا کرد که رسیدیم. کنار یک مزار نشست. با گلاب شستشویش داد و گلها را یک به یک رویِ آن چید.

من در تمام عمرم چنین منظره ایی را ندیده بودم. حتی وقتی پدر را دفن میکردند هم به سراغش نرفتم. راستی آن مردِ شِبه پدر در کدام قبرستان دفن بود؟؟

حسام با محبت صدایم زد و خواست تا کنارش بنشینم. (اینجا مزار پدرِ  شهیدمه..

 ایشون همون کسی هستن که بهش قول داده بودم دست خانوممو بگیرمو بیارم تا بهش نشون بدم؟؟ 

هرچند که این آقایِ بابا از همون اول عروسشو دیده و پسندیده بود؟؟)

امیرمهدی دیوانه شده بود؟؟ ( مگه مرده ها ما رو میبینن؟؟)

حسام ابرویی بالا انداخت (  مرده ها رو دقیقا نمیدونم.. اما شهدا بله، میبینن؟؟)

نه انگار واقعا سرش به جایی خورده بود ( شهدا؟؟؟ خب اینام مردن دیگه..)

خندید و با آهنگ خواند ( نشنیدی که میگن.. شهیدان زنده اند، الله اکبر.. به خون آغشته اند، الله اکبر..)

نه نشنیدم بود. گلها را پر پر میکرد ( شهدا عند ربهم یرزقونند.. یعنی نزد خدا روزی میخوردن.. یعنی جایگاهش با منو امثالِ منِ بدبخت، زمین تا آُسمون فرق داره.. یعنی میان، میرن، میبینن، میشنون.. یعنی خلاصه که خدا یه حالِ اساسی بهشون میده دیگه..)

حرفهایش همیشه پر از تازگی بود. نو و دست نخورده..

چشمانش کمی شیطنت داشت ( خب حالا وقتِ معارفه ست.. 

معرفی میکنم.. بابا..  عروستون..

عروسِ بابام..  بابام

خدایی تمام اجدادمو آوردین جلو چشمم تا عروس بابام شدیناااا..

وقتی مامان گفت که شما جوابتون منفیِ چسبیدم به بابام که من زن میخوام..

که زنمم باید چشماش آّبی باشه..  قبلا ساکن آلمان بوده باشه.. داداشش دانیال باشه.. اسمشم سارا باشه..

یک روز درمیونم میومد اینجا و میگفتم اگه واسم نری خواستگاری؛ وقتی شهید شدم هر شب میرم خواب مامانو اسمِ حوریاتو یکی یکی بهش لو میدم..)

قلبم انگار دیگر نمیزد.. مگر قرار بود شهید شود؟؟ در عقدنامه چیزی از شهادت قید نشده بود.

ناخوداگاه زبانم چرخید ( تو حق نداری شهید بشی..)

لبخندش تلخ شد ( اگه شهید نشم.. میمیرم..)

او حق نداشت.. من تازه پیدایش کرده بودم.. نه شهادت، نه مردن.. 

با جمله ی آخرش حسابی به هم ریختم. حال خوشی نداشتم. انگار سرطانِ  فراموش شده، دوباره به معده ام سرک میکشید و چنگ میانداخت.

این سید زاده ی خوش طینت، همه اش مالِ من بود.. با هیچکس قسمتش نمیکردم.. هیچکس..

حتی پدرشوهر شهیدی که داشتنِ حسام را مدیونش بودم..

بعد از بهشت زهرا کمی در اطراف تهران گردش کردیم و او تلاش کرد تا حالِ ویران شده ام را آباد کند. اما افکار من در دنیایی غیرقابل تصور غوطه ور بود و راه رسوخی وجود نداشت.

کنار یک بستنی فروشی ایستاد و با دو ظرف پر از فالوده برگشت.

مشغول خوردن بودیم که هرازگاهی نگاهی پرتشویش به ساقِ بیرون زده از آستین مانتوام میانداخت.

دلیلش را نمیفهمیدم. پس بی توجه از کنارش عبور کردم.

مدام شوخی میکرد و مهربانی حراج.. تا اینکه از مراسم عروسی پرسید. اینکه چه روزی مناسبتر است.

هل شدم.. یعنی حالا باید برایش توضیح میدادم که دوست ندارم عروسی کچل باشم؟؟

نفسم را با آه بیرون دادم. کاش اصلا مجلسی به نام عروسی به پا نمیکردیم.

انگار نگاهم را خواند ( سارا خانوم.. مادرم فقط منوداره و هزارتا آرزویِ مادرانه واسه عروسیم. پس نمیخوام دلشو بشکنمو تو حسرت بذارمش.

اما شرایط  شمارو هم کاملا درک میکنم..

منتظر میمونم هر وقت آماده بودین، مجلس رو به پا کنم.. نگران هیچ چیز نباشین..)

چقدر سخاوتمندانه به فریادِ نگاه و آهِ بلند شده از نهادم پاسخ داد و بزرگوارانه به رویم نیاورد که مانندِ  تمام عروسهایِ دنیا نیستم..

نواده ی علی که انقدر خوب باشد.. دیگر تکلیفِ حدِ اعلایِ خودش مشخص است.

با ماشین در حال حرکت بودیم که ناگهان توقف کرد و با گفتنِ ( چند لحظه صبر کنید الان میام) به سرعت پیاده شد.

با چشم دنبالش کردم، وارد یک مغازه شد و چند دقیقه بعد با بسته ایی در دست برگشت.

بسته را باز کرد و دو تکه پارچه ی مشکی اما نگین کاری شده را از آن بیرون کشید.

با تعجب پرسیدم که اینها چیست؟؟  و او با لبخند پاسخ داد ( اگه دستتونو بدین، متوجه میشین..)

از رفتارش سردرنمیاوردم. دستم را به سمتش دراز کردم.  مچم را به نرمی گرفت و پارچه را به آرامی رویِ ساقِ دستم پوشاند..

این اولین برخورده فیزیکی مان بود. و چقدر مردانگی انگشتانش دلچسب، سنجاق میشد به گوشِ حسِ لامسه ام..

با تعجب به ساقِ دستم خیره شدم. حالا چیزی شبیهِ یک آستینِ کشی رویِ آن را پوشانده بود.

اینکار را در مورد دست دیگر هم تکرار کرد.

به دستانم که حالا توسط این آستین هایِ اضافه و نگین کاری شده؛ فقط تا مچشان مشخص بود، نگاه کردم. (اینا چیه؟؟)

کمی سرش را خاراند ( والا اسم دقیقشو نمیدونم.. اما فکر کنم بهش میگن ساق دست.. )

آستین مانتوام را رویشان کشید و مرتب کرد. اما دلیل اینکار چه بود؟؟ ( خب به چه درد میخورن؟؟ واسه چی اینارو دستم کردین؟؟)

لبخند بامزه ایی روی صورتش نشاند و ابرویی بالا داد ( آخه آستین های مانتوتون کوتاه بود..

تا دستاتونو یه کوچولو تکون میدادین، ساق تون کاملا مشخص میشد..)

متوجه منظورش نمیشدم ( خب مگه چیه؟؟ )

مهربانتر از همیشه پاسخ داد ( بانوی زیبا.. حد حجاب گردی صورت و دستها تا مچِ..

حیفِ که چشمِ هر رهگذری به طلایِ وجودتون بیوفته..

 شما نابی.. تاج سری.. 

کدوم پادشاهی تاجشو وسط بازار رها میکنه  تا هر کس و ناکسی حظ ببره و کیف کنه؟؟؟ )

حالا دلیل آن نگاههایِ پر تشویش را میفهمیدم.

شاید اگر یک سال پیش کسی از حجاب و حدودش میگفت، سر به تنش نمیگذاشتم. اما حالا با عشق سر به اطاعت خدا فرود میآوردم.

راست میگفت. من ارزان نبود که ارزان حراج شوم..

وقتی لبخندم را دید بسته ایی دیگر را به سمتم گرفت. ( اینم جائزه ی خنده هایِ دلبرونه تون..)

مذهبی ها عاشقانه هایشان بویِ هوس نمیداد..

عطرشِ مثله نسیمِ دریا خنک بود.. خنکه خنک..

بسته را باز کردم. یک روسریِ زیبا و پر نقش و نگار..

دست در جیبش کرد و سنجاقی زیبا و آویز از آن در آورد ( اینم سنجاقش.. که وقتی لبنانی میبندین، 

با این محکمش کنید تا یه وقت باز نشد..)

و این یعنی روسری ایت را زیبا سر کن..

شبیه به دخترکانِ عروسِ خاورمیانه...

ادامه دارد...