فنجانی چای با خدا (مسلمانی به سبک داعش) / قسمت 79

یک جشن عقد کوچک و مذهبی. 

این دور ذهن ترین اتفاقی که هیچ وقت فالش را در فنجانِ قهوه ام ندیده بودم.

خبری از مردان نامحرم در اطراف سفره ی عقد نبود.

دانیال زیرِ گوشِ حسام پچ پچ کنان میخندید و او لحظه به لحظه سرخ تر میشد و لبخندش عمیقتر.

فاطمه خانم یک ظرف عسل به سمتمان گرفت و آرام برایم توضیح داد چه باید انجام دهم.

امان از آداب و رسوم شیرین ایرانی.

هر دو، انگشت کوچکمان به عسل آغشته کردیم و در دهان یکدیگر میهمان.

چشمان امیرمهدی، خیره ی نگاهم بود. 

اما موسیقیِ تماشایش با تمام مردان زندگیم فرق داشت. این پنجره واقعا عاشق بود. به دور از هرزگی.. بدونِ هوس..

صدای کف و مبارک باد که بالا رفت، سراسر نبض شدم از فرط خجالت.

اما حسام... پرروتر از چیزی بود که تصورش را میکرد.

آن شب گذشت با تمام قربان صدقه هایی که به جای مادر، فاطمه خانم ارزانی ام کرد و کَل کَل هایی از دانیال و امیرمهدیِ تازه داماد که صدایِ گم شده ی خنده را در خانه مان زنده میکرد..

زندگی بهتر از هم میشد؟؟

با خنده رو به دانیال و زنان پوشیده در روسری و چادرهایِ رنگی کرد و گفت (عجب عسلی بودا.. 

خب شماها برین به کاراتون برسین، منو خانومم قصد داریم واسه جلوگیری از اسراف ته این ظرف عسلو دربیاریم..)

صدای کِل خانوومها و طوفانِ قهقه در فضا پیچید و من با چشمانی گرد به این همه بیحیایِ پر حیایِ امیر مهدی خیره شدم..

و او با صورتی نشسته در ته ریش  و لبخنده مخصوصِ خودش، کمی به سمتم خم شد و با لحنی پر شیطنت نجوا کرد (البته عسلش از این عسل تقلبیاستااا.. 

شهد دست یار، به کامِ دلمون نشسته..)

چه کسی گفته بود که مذهبی ها دلبری نمیدانند؟؟

گونه هایم سیب شد و دانیال کتفِ حسام را گرفت و بلندش کرد ( پاشو بیا بریم طرفِ مردا.. خجالت بکش اینجا خوونواده نشسته.. پاشو.. پاشو.. نوبره به خدا.. دامادم انقدر بی حیا..)

و امیرمهدی را به زور از جایش کند و با خود برد.

حالا من بودم و جمعی از زنانِ محجبه که با خروج دانیال و حسام، حجاب از چهره گرفتند و به عرضه گذاشتند زیبایی صورت و لباسهایشان را..

یکی از آنها که تا چند دقیقه پیش حتی نیمی از صورتش را پوشانده بود با مهارتی  خاص شروع به خواندنِ آوازهایِ شاد کرد و بقیه در کمال دست و دلبازی کف زدند و سُرور خرجِ این جشنِ نقلی اما با شکوه کردند.

جشنی که تا مدتی قبل حتی سایه اش از چند کیلومتریِ خیالم هم عبور نمیکرد.

آخر شب  دانیال و امیرمهدی در حال خداحافظی با تتمه ی میهمانان بودند و من جلویِ آینه ی اتاقم، مشغولِ پاک کردنِ آرایشِ مانده روی صورتم. 

هیچ وقت صورتم تا این حد به بومِ نقاشی تبدیل نشده بود.

پرده ی مصنوعیِ زیباییم که کنار رفت، اشک بر گونه ام جاری شد. 

آن تازه دامادِ ذوق زده، هیچ وقت تا بعد از عقد صورتم را نظاره گر نبود. 

وحالا چه عکس العملی داشت در برابر این همه بی رمقی و بی رنگی ؟ 

حس بدی به سلول سلولِ حیاتم، تزریق شد. کاش هرگز موافقت نمیکرد. حماقت بود.. 

من تحمل تحقیر شدن را نداشتم.. کاش همه چیز به عقب برمیگشت..

اشک میریختم و در افکارم غرق بودم که چند ضربه به در خورد و باز شد..

هل و دستپاچه اشکهایم را پاک کردم و سر چرخاندم. 

حسام بودم. اما نه سر به زیر.. 

خندان و شاداب مثله همیشه.. با چشمانی که دیگر زمین را زیرورو نمیکرد..

کلاهِ سنگدوزی شده ام را رویِ سرم محکم کردم.

 نباید سرِ بی مویم را میدید، هر چند که قبلا در امامزاده یک شمئه ام را نشانش داده بودم..

حالا باید خودم را آماده ی بدترین چیزها میکرد که کمترینش خلاصه میشد در یک نگاه پر حقارت.

در را بست و با همان  چشمانِ مهربان و پر محبتش روبه رویم ایستاد. ( آخیش.. حالا شد بابا.. اونا چی بود مالیده بودن به صورتتون.. موقع عقد دیگه کم کم داشتم پشیمون میشدم..)

این حرفش چه معنی داشت؟؟ یعنی مرا همینطور که بودم میپسندید؟؟

قطره بارانِ باقی مانده روی صورتم را پاک کرد ( ما عاشق این چشمایِ آّبی،

 بدون رنگ و روغن شدیم بانو.. )

بغضم کاری تر شد (تو اصلا مگه منو تا قبل از عقدم  دیده بودی؟؟ )

جلوی پایم زانو زد (نفرمایید بانو.. شوهرتون یه نظامیه هااا .. ما رو دستِ کم گرفتی؟؟

بنده تو دیدبانی حرف ندارم.. )

شوهر.. چه کلمه ی غریب اما شیرینی..

دست در جیبش کرد و شکلاتی به سمت گرفتم. (بفرمایید.. 

هیچم گریه بهتون نمیاد.. 

دیگه ام تکرار نشه که آقاتون اصلا خوشش نمیاد..

و اِلا میشینی کنارتون و پا به پاتون گریه میکنه.. گفته باشم که بعد نگین چرا نگفتی..)

عاشقش بودم و حالا عاشقانه تر دوستش داشتم.

خنده که بر لبهایم ظاهر شد. ایستاد ( خب بانو.. بنده دیگه رفع زحمت میکنم..

این آقا داداشِ حسودتون از دم غروب هی میپرسه کی میخوای بری خونتون..

من خودم محترمانه برم تا این بی جنبه، چماق به دست بیرونم نکرده..

اجازه میفرمایید؟؟)

ایستادم و با او همراه شدم تا با فاطمه خانم هم خداحافظی کنم.

از اتاق که خارج شدیم صدایم کرد (سارا خانم.. راستی یادم رفت بهتون بگم..

فردا میام دانبالتون تا هم بریم یه دوری بزنیم، هم اینکه در مورد تعیین روز عروسی صحبت کنیم..)

عروسی..

باید رویا میخواندمش یا کابوس؟؟!

ادامه دارد...