فنجانی چای با خدا (مسلمانی به سبک داعش) / قسمت 67

نمیدانم چه سری در آن تربت معجون شده در آبِ زمزم بود که چشمانِ فاطمه  خانم و پروین را به سلامتیِ محالم، امیداوار و گریان میکرد.

چند روزی از آن ماجرا گذشت و غیر از ملاقاتهایِ هروزه ی آن دو زنِ مهربان، حسام به دیدنم نیامد.

دل پر میکشید برایِ شنیدنِ آوازِ قرآن و دیدنِ چشمانِ به زمین دوخته اش.. اما نیامد...

بالاخره حکم آزادیم از زندانِ بیمارستان امضا شد.

و من بیحال شده از فرط خواستن و نداشتن،  خود را سپردم به دستانِ پروینی که با مهربانی لباس تنم میکرد، محضِ رهایی..

چند روز دیگر به دیدن دنیا مهلت بود؟؟؟ همه اش را به یکبار دیدنِ دانیال و... شاید حسام میبخشیدم.

پروین با قربان صدقه زیر بغلم را گرفت و با خود در راهرویِ بیمارستان حرکت داد.

نزدیک به در ورودی که رسیدیم ریه هایم خنک شد.. از بویِ تند بیمارستان خالی شدم و سرشار از عطری که زیادی آشنا بود. 

صدایش پیچک شد به دورِ سرم. خودش بود.. نفس نفس زنان و لبخند به لب. مثل همیشه..

و باز مردمک چشمانش خاک رو زیر و رو میکرد ( سلام.. سلام.. ببخشید دیر کردم.. کار ترخیص طول کشید.. ماشین تو پارکینگ پارک.. تا شما آروم آروم بیاین، من زودی میارمش تا سوار شین)

نفسهایم را عمیق کشیدم. خدایا بابت سوپرایزیت متشکرم.

پروین با لحن مادران ایرانی، خود را فدایِ این حسام و جدی که نمیدانستم کیست، میکرد..حسامی که امیرمهدی بود و لایق این همه دوست داشتن.

راستی چرا خبری از فاطمه خانم نبود؟

 بیچاره مادرم که هیچ وقت اجازه ی مادری کردن را به او ندادم.. کاش خوب میشد.. کاش حرف میزد.. کاش... مردانه برایش دختری میکردم..

سوار ماشین شدیم.. پروین روی صندلی عقب در کنارم، سرم را به شانه میکشید..

حسام مدام شیرین زبانی  میکرد و سر به سر پروین میگذاشت. و من حسرت میخوردم به رنگی که زندگیش داشت و من سالها از آن محروم بودم..

خطاب قرارم داد ( سارا خانووم.. حالتون که بهتره انشالله.. کم کم پاشنه ی کفشاتونو وربکشین که دانیال قراره تشریف فرما بشه.. )

به سرعت در جایم نشستم. متوجه حالم شد. ( البته به زودی.. )

این به زودی چرا انقدر دیر بود؟

پس باز هم باید روزهایم با ترسِ ملاقاتِ عزرائیل میگذشت،  که دوستی اش گل نکند و تا آمدن دانیال، سراغم را نگیرد.

به خانه رسیدیم. پروین زودتر برایِ باز کردن در از ماشین خارج شد.

قبل از پیاده شدن؛ حسام صدایم زد. به تصویر چشمانِ خیره به روبه رویش در آیینه نگاه کردم ( مادرم کاری براشون پیش اومد نتونستن بیان، گفتن از طرفشون ازتون عذر خواهی کنم.. )

چند کتاب به سمتم گرفت ( این چندتا کتابم آوردم که مطالعه بفرمایید.. کتابای خوبین.. شاید به دردتون خورد.. هم حوصله تون سر نمیره.. هم اینکه شاید براتون جذاب بود..)

اینجا هیچ هم زبانی نداشتم و جز حسام کسی زبان آلمانی نمیدانست.

در سکوت نگاهش کردم. وقتی متوجه مکث طولانی ام در گرفتن کتابها شد به عقب برگشت (حالتون خوب نیست؟؟ چیزی شده؟؟ بابت کتابها ناراحت شدین..)

چرا باید بابت کتابها دلگیر میشدم؟ ( دیگه قرآن برام نمیخوونید..)

لبخند زد ( هر وقت امر کنید، میام براتون میخوونم.. )

ناگهان انگار چیزی به ذهنش رسیده باشد به سمت داشبورد ماشین اش رفت و چیزی را از آن درآورد (  تو این فلش، تلاوت چندتا از بهترین قاریهای جهان هست.. اینم پیشتون بمونه تا هر وقت دلتون خواست گوش کنید..)

فلش را روی کتابها گذاشت و به طرفم گرفت. 

بغض گلویم را فشرد.. این فلش یعنی دیگر به ملاقاتم نمیآمد؟؟  

من بهترین تلاوتهایِ دنیا را نمیخواستم.. گوشهایم فقط طالب یک صدا بود..

کتابها و فلش را بدونِ تشکر و یا گفتن کلمه ایی حرف، گرفتم و به خانه رفتم..

دلم چیزی فراتر از بغض و غم گرفته بود.. 

به سراغ مادر رفتم.. ماتِ جانمازش گوشه ایی از اتاق،  چمپاتمه زده بود. 

ناخواسته بغلش کردم.. بوسیدم.. بوییدم.. فرصت کم بود.. کاش زودتر دخترانه هایم را خرجش میکردم.

و او انگار در این عالم نبود.. نه لبخندی.. نه اخمی.. هیچ.. هیچه هیچ..

سرخورده و ماتم زده به تاقم کوچ کردم. 

کتابهایِ حسام روی میز بود.

ترجمه ایی انگلیسی و آلمانی از نقش زن در اسلام.. نهج البلاغه و امام علی..

لبخند رویِ لبهایم نشست.

حالا دلیل سوالش مبنی بر ناراحت شدم را میفهمیدم.

دادن کتابی از علی به دختری سنی زاده مثله من..

چهره ی برزخی پدر در مقابل چشمانم زنده شد..

کجا بود که ببیند تنفراتش،  وجب به وجبِ زندگیش را با طعمی شیرین پر کرده بودند..

و من .. سارای بی دین.. دخترِ سنی زاده.. عاشق همین تنفرات شده بودم..

هر چه که پدر از آن بد میگفت، یقینا چیزی جز خوبی نبود..

فلش را در دستانم فشردم..

این به چه کارم میآمد؟؟

منی که قرآن را با صدایِ امیرمهدیِ فاطمه خانم دوست داشتم...

ادامه دارد...