فنجانی چای با خدا (مسلمانی به سبک داعش) / قسمت 88 (پایانی)

دستم به دستگیره ی در نرسیده، درب باز شد.

دانیال بود.. با چشمانی قرمز و صورتی برافروخته.

دیدنِ این شمایل در خاک عراق عادی بود. اما دانیال...

برایِ رفتن عجله داشتم (سلام. کجا بودی تو.. ده بار اومدم هتل که ببینم برگشتی یا نه..

 از ترس اینکه بلایی سرت اومده باشه، مردمو زنده شدم.. 

حسام بهت زنگ نزد؟؟)

نفسی عمیق کشید ( کجا داری میری؟؟ )

حالتش عادی نبود. انگار بازیگری میکرد . اما من وقتی برایِ کنکاش بیشتر نداشتم. همین که سلامت برگشته بود کفایت میکرد ( دارم میرم حرم ببینم میتونم دوستای حسامو پیدا کنم.. دیشب از طرف موکب علی بن موسی الرضا اومده بودن، ما هم با همونا رفتیم زیارت.. )

پوزخندی عصبی زدم (فکر نمیکردم امیرمهدی، انقدر بچه باشه که واسه خاطر چهارتا کج خلقی، قهر کنه و امروز نیاد دیدنمون..

رفیقت هنوز بزرگ نشده.. خیلی.... ) ادامه ی جمله ام را قورت دادم.

در را بست و آرام روی تخت نشست (پس حرفتون شده بود.. دیشب که ازت پرسیدم گفتی نه..)

با حرص چشمانم را بستم ( چیز مهمی نبود.. اون آقا زیاد بزرگش کرده ظاهرا..

جای اینکه من طلبکار باشم، اون داره ناز میکنه..

حالا چیکار میکنی؟؟ باهام میای یا برم؟؟ )

دانیال زیادی ناراحت نبود؟؟ ( حسام یه نظامیه هاا.. فکر کردی بچه بازیه که همه از کار و جاش  سردربیارن.. بیا استراحت کنیم، فردا عازم ایرانیم.. )

رو به رویش ایستادم ( دانیال حالت خوبه؟؟ )

دستی کلافه به صورتش کشید و با مکثی بغض زده جواب داد ( آره.. فقط سرم درد میکنه..)

دروغ میگفت. خیلی خوب میشناختمش.. نمیدانم چرا اما ناگهان قلبم مشت شد و به سینه کوبید. 

نمیخواستم ذهنیتِ سنگینم را به زبان بیاورم (دانیال.. مشکلت چیه..؟؟ هیچ وقت یادم نمیاد واسه یه سر درد ساده، صورتت اینجوری سرخ  و رگ گردنت بیرون زده باشه.. )

تمام نیروی مردانه اش را در دستانِ مشت شده اش دیدم. زیر پایم خالی شد.

کنار پایش رویِ زمین نشستم. صدایم توان نداشت ( حسام چی شده، دانیال ؟؟)

اشک از کنار چشمش لیز خورد. روبه رویم نشست و دستانم را گرفت ( هیچی.. هیچی به خدا..

فقط زخمی شده.. همین.. چیز خاصی نیست.. فردا منتقلش میکنن ایران..)

کلمات را بی قفه و مسلسل وار میگفت.

چه دروغ بچه گانه ایی.. آن هم به منی که آمین گویِ دعایش بودم.. 

حنجره ام دیگر یاری نمیکرد. با نجوایی از ته چاه درآمده میخِ سیلِ چشمانش شدم.(شهید شده، نه؟؟)

قطرات اشک مانش بریده بود و دروغ میگفت.. گریه به هق هق اش انداخته بود و از مجروحیت میگفت.. از ماجرایِ دیشب بی خبر بود و از زنده بودنش میگفت..

تنم یخ زده بود و حسی در وجود قدم نمیزد.. 

دانیال مرا در آغوش گرفته بود و مردانه زار میزد.. لرزش شانه هایش  دلم را میشکست..

شهادت مگر گریه کردن داشت؟؟ نه..

اما ندیدنِ امیرمهدیِ فاطمه خانم چرا. فغان داشت.. شیون داشت.. نالیدن داشت..

دانه های اشک، یکی یکی صورتم را خیس میکردند.. 

باید حسام را میدیدم. (منو ببر، میخوام ببینمش..)

مخالفتها و قربان صدقه رفتن های دانیال هیچ فایده ایی نداشت، پس تسلیم شد..

از هتل که خارج شدیم یک ماشین با راننده ایی گریان منتظرمان بود.

رو به حرم ایستادم وچشم دوخته به گنبد طلایی حسین (ع) که شب را آذین بسته بود، زیر لب نجوا کردم (ممنون که آرزوشو برآورده کردی آقا.. ممنونم..)

به مکان مورد نظر رسیدیم. با پیاده شدنم از ماشین، صدایِ گریه هایِ خفه ی دانیال و راننده بلند شد.

قدم هایم سبک بودو پاهایم را حس نمیکردم.. 

قرار بود، امروز او به دیدنم بیاد.. اما حالا من برایِ دیدنش راهی بودم..

دانیال بازویم را گرفت و من میشنیدم سلامها و تبریک هایِ خوابیده در بغض و اشکِ همردیفانِ همسرم را.. 

شهادت تسلیت نداشت، چون خودش گفته بود "اگر شهید نشم، میمیرم". پس نمرده بود..

به آخرین درب که چندین مرد با شانه هایی لرزان محاصره اش کرده بودند رسیدیم. 

کنار رفتند.. در را بازم کردمو داخل شد.

خودش بود..

 آرامو خوابیده رویِ تخت، با لباسهایی نظامی که انگار تن اش را به خون غسل داده بودند..

گوشه ی سرش زخمی بود و رد زیبایی از خون تا کنارِ گونه اش کشیده شده بود..

قلبم پر کشید برایِ آرامش بی حد و حسابش..

دستِ آرامیده رویِ سینه اش را بلند کردمو انگشترِ عقیقِ گلگون شده اش را با نوازش از انگشتش خارج کردم. 

این انگشتر دیگر مالِ من بود..

کاش دیشب بودنت را قاب میکردم در لوحِ خاطراتم..

کاش بیشتر تماشایت میکردم و حفظ میشدم حرکاتت را..

کاش سراپا گوش میشدم و تمامِ شنیدنهایم پر میشد از موج صدایت..

راستی میدانی که خیلی وقت است برایم قرآن نخواندی؟؟

کاش دیشب بچه نمیشدم..

موهایش را مرتب کردمو او یک نفس خوابید.. 

به صورتش دست کشیدمو او لبخند زد محضِ دلداریم..

عاشق که باشی دل خوش میکنی به دلخوشی هایِ معشوقت..  ومن عاشقانه دل خوش کردم.

(این قلب ترک خوده ی من، بند به مو بود...

من عاشق"او" بودمو "او" عاشق "او" بود..) 

بارانِ اشکهایم، سیل شد اما طوفان به پا نکرد.. باید با خوشیِ حسام راه میآمد..

پس بی صدا باریدم..

چشمانِ بسته اش را بوسیدم و دستانش را به رسمِ عاشقانه هایش دورِ صورتم قاب کردم.

حسام بهترین ها را برایم رقم زد و حالا من در سرزمین کربلا  وداع اش را لبیک میگفتم.

به اصرارِ دانیال عازمه هتل شدیم که یک از آن جوانان نظامی صدایم زد و نایلونی به سمتم گرفت (گوشیِ سیده.. خاموشه.. فک کنم شارژش تموم شده.. )

کیسه را گرفتم و به هتل برگشتیم.

بی صدا وسایلم را جمع میکردمو دانیال اشک ریزان تماشایم میکرد. 

تهوع و درد گوشم را کشید و مرا مجبور به افتادن روی تخت کرد. 

دانیال با لیوانی  آب و قرص کنارم نشست. (اینا رو بخوور.. سارا باید قوی باشی.. فاطمه خانوم تمام چشم امیدش به توئه..  حسام به خواسته ی قلبیش رسید.. )

و باز بارید.. من قوی بودم.. خیلی زیاد، بیشتر ازآنچه فکرش را بکنند.. کم که نبود، خودم آمینِ شهادتش را گفته بودم.. حالا هم باید پایش میماندم.. (  تو از کجا خبر دار شدی؟)

نفس گرفت (صبح با گوشیش تماس گرفتم. گفت داره میره گشت زنی اما خواست به تو چیزی نگم که نگران نشی.. بعدم گفت تا اذان ظهر برمیگرده..

تو چیزی نپرسیدی، منم چیزی نگفتم. 

ولی همه ی حواسم بهت بود که چشم به راهشی. تا اینکه از ظهر گذشت و هیچ خبری ازش نشد.. منم نگران بودم و مدام به گوشیش زنگ میزدم که میگفت خاموشه..

دم دمای عصر وقتی حالِ پریشون و سراغ گرفتنهاتو از حسام دیدم.. دیگه خودمم ترسیدم.. 

از طریق بچه ها سراغشو گرفتم که اول گفتن زخمی شده و برم اونجا.. وقتی که رفتم دیدم زخمی نه.. شهید شده..) 

تمام ثانیه هایِ پریشانیم تداعی شد (چجوری شهید شده؟)

چانه اش میلرزید ( با چند نفر رفته بودن واسه گشت زنی ، که متوجه میشن یه عده از داعشی ها قصد نزدیک شدن به شهر رو دارن.. که باهاشون درگیر میشن..

حسامو دوستاش تا آخرین گلوله ی خشابشون مقاومت میکنن و به مقر خبر میدن.. اما دیگه محاصره شده بودن و تا نیروها برسن، بچه ها شهید میشن..)

آه از نهادم بلند شد.. پس باز هم حرف غیرت و پاسداری بود. حداقل خوبیش این بود که من پیکرِ گرمِ شهیدم را دیدم (خب داعشی ها چی شدن ؟)

لبخندش تلخ بود (تار و مارشون کردن..)

صبح روز بعد به همراه پیکرِ امیر مهدیم، راهی ایران شدیم.

در مسیر مدام اشک ریختم و ناله کردم که قرار بود با سوغات و تبرت کربلا به ایران برگردم. حالا داشتم حسامِ بی جان را چشم روشنی سرزمین عراق میبردم..

بیچاره فاطمه خانم..

وقتی به خاک ایران رسیدیم، دیگر دم و بازدمی برایِ قطع شدن نداشتم..

هوایِ ایران پر بود از عطرِ نفسهایِ امیرمهدی..

فاطمه خانم با دیدن من و تابوتِ پیچیده شده در پرچمِ فرزندش، دیگر پایی برایِ ایستادن نداشت.

پدر که مُرد، حتی نشانیِ قبرش را نپرسیدم..

اما حسام همه ی احساسم را زیرکانه تصاحب کرده بود.

و منو دانیالِ بی تفاوت به مرگ پدر، حالا بی تابی مان سر به عرش میکشید محضِ نداشتنِ امیرمهدی..

فاطمه خانم به آغوشم کشید و مادرانه صورتم را بوسید ( زیارتت قبول باشه مااادر.. )

دست به تابوت پسرش کشید و نالید ( شهادت توام قبول باشه ماااادرم.. یکی یه دونه ی من.. )

راستی فاطمه خانم دیگر چیزی برایِ از دست دادن داشت؟؟؟

مردهای نظامی پوش با صورتهایی حزن زده تبریک میگفتند و دوستان حسام سینه زنان اشک میرختند..

ضعف و تماشا، دیدم را تار کرد و خاموش شدم..

نمیدانم چند ساعت را از بودن کنارِ جسمِ بی جانِ حسام محروم ماندم، اما وقتی چشم باز کردم. شب بود و تاریکی و سکوت.. 

رویِ همان تختی که حسام لقمه های نان و پنیر درست میکرد و چای هایش را به طعم خدا شیرین میکرد..  

چشم چراخاندم، انگار گوشه ی اتاق به نماز ایستاده بود و الله اکبر میگفت..

این اتاق پر بود از بودنهایش.. از خنده هایش.. از عاشقانه هایِ مذهبی اش..

ته دلم خالی شد.. دیگر نداشتمش..

لبخند روی لبهایم نشست، خوب بود که چیزی به انتهایم نمانده بود و باز دیدم همان اخمهایش را وقتی که از کاسه ی کوچک عمرم میگفتم..

روی تخت نشستم که چشمم در آن تاریکی محض، به برادر همیشه نگران و خوابیده رویِ زمینِ اتاقم افتاد..

آرام به سمتِ میزِ گوشه ی اتاقم رفتم. باید عکسهایش را میدیدم. قلبم تپش نداشت..

گوشی را از رویش برداشتم و یک به یک یادگاری هایمان را چک کردم. از اولین روز عقدمان تا آن شبِ اربعین.. 

چمدانِ چسبیده به دیوار را باز کردمو موبایل خونی و پیچیده در نایلونِ حسام را درآوردم. 

خاموش بود. به شارژ زدمو روشن اش کردم. دوست داشتم گالریش را چک کنم. حتما پر بود از عکسهایِ دو نفره مان..

باز کردم.. خالی از عکسهایِ دو نفره و مملو از عکسهای مذهبی و شهدا..

دلم گرفت.. او از اول هم برایِ من بود.. 

فایل فیلمهایش را باز کردم و یک نگاهی کلی انداختم..

حدسش سخت نبود . مداحی.. روضه.. تصویر از حرم تا الی آخر..

قصد خروج از فایلِ کلیپ ها را داشتم که ناگهان فیلمی توجه ام را جلب کرد.. حس خوبی نداشتم..

هنذفری را داخل گوشهایم گذاشتم تا با صدایش دانیال را بیدار نکنم.

فیلم پخش شد و نفسم قطع..

حسام بود.. لحظاتِ آخر، قبل از شهادت..

تکانهایِ شدید ونامرتب گوشی نشان میداد که به سختی آن را در دستش گرفته. گاهی صورتش در کادر بود، گاهی نه.. اما خس خس صدا و کلماتِ تکه تکه اش در میانِ همهمه ی ناجوانمردانه ی گلوله ها، به خوبی شنیده میشد (سلام سارایِ من..

ببخش که  دیشب ناراحتت کردم.. به خدا، از دهنم پرید.. و اِلا هیچی نمیگفتم..

الان محاصرمون کردن.. بقیه بچه ها پریدن.. اما من هنوز دارم دست و پا میزنم..

خشابامون خالی و دیگه هیچ گلوله ایی نمونده..ولی الاناست که بچه ها برسن.. 

بانو! میدونم گوشیمو به امید دیدن عکسامون زیرو رو میکنی.. نگرد، هیچی توش نیست.. 

آخه ما مذهبی ها عکس ناموسمونو تو گوشیمون نگه نمیداریم.. موبایله دیگه، یه وقت دیدی گم شد..

اما یه سی دی تو کشویِ اتاقمه که پر از عکسای خودمونه، کلید کِشو دست مامانه..)

با سرفه ایی شدید خندید و کلماتش باز تن به تن، تکه تکه شدند ( یه سی دی هم هست، پر از عکسایِ حجله ایی.. واسه بعد از شهادت..

راستی دیشب برات، یه فایل صوتی قرآن خووندم و ضبط کردم.. تو همین گوشیه.. 

هر وقت دلت گرفت، گوش کن. البته اگه این موبایل سالم به دستت برسه..

انگشتری که دستمه، مالِ تو.. حتما پشت نگینشو بخوون..

سارا جان، هوای مامانو خیلی داشته باش.. اون بعد از من، فقط تو رو داره..

راستی چادر خیلی بهت میاد نازنینم..)

در صدا و چشمانش دیگر نایی نبود ( منتظرت، میمو نم..)

گوشی از دستش افتاد. نیمی از صورتش که نقش زمین شده بود در کادر مشخص بود..

لبهایش میخندید و میان هیاهویِ تیر اندازی و فریادهایِ مختلفِ، صدایِ اشهد خوانی حسام، به طور ناواضح به گوش میرسید..

نمیدانم چقدر از هجوم صداها و چشمانِ آرام گرفته ی سید امیرمهدی من گذشت که شارژِ گوشی اش تموم و خاموش شد.

بی صدا گریستم. و تیغه ی کف دستم را به دندان گرفتم.. 

کاش دنیا برایِ یک دقیقه هم که شده میایستاد..

به سراغ ساک رفتمو انگشترش رابیرون کشیدم. 

خوابیده در خونِ مردِ زندگیم بود. به آشپزخانه بردمو شستم اش. 

انگشتر را برگرداندم.. اسم من را پشتش کنده بود.

مانند همان انگشترِ نگین سبزی که اسم خودش را بر آن کنده و به دستانم هدیه داده بود..

آن شب تا خودِ صبح تلاوتِ ضبط شده ی قرآنش را گوش دادم به عرش تماشایش کردم.

آن شب گذشت..

روز بعد مراسم تشییع پیکرش بود و با ساق و چادری که به من هدیه کرده بود، سیاه پوشِ نبودنش شدم..

دوستانش اتومبیلی  که پیکرش را حمل میکرد مانند ماشینِ عروس گل کاری کردند و کاغذی بزرگ با این جمله  که " دامادیت مبارک سید"  روی آن چسباندند.

چند ماهی از آن روزها میگذر و من هنوز زنده ام.. انگار دیگر سرطان هم سراغم را نمیگیرد..

روزهایم میگذرد بدونِ حسام..

با پروینی که غذا میپزد و اشک میریزد..

دانیالی که میان خنده هایش، بغض میکند..

مادری که حتی مرگ دامادش، روزه ی سکوتش را افطار نکرد..

و فاطمه خانومی که دل خوش به دیدارِ هروزه ی عروسش، تارهای سفید موهایش را میشمارد..

حسام، سارایِ کافر را از آلمان به ایران کشاند و امیرمهدی شد و به کربلا برد..

حالا من ماندمو گوش دادنهایِ شبانه به قرآنش..

تماشایِ عکسهایِ پر شورش..

عطرِ گلاب و  مزار پر فروغش..

اینجا من ماندم و دو انگشتر .. 

عروسی، پوشیده در چادر عربی..

 و دامادی که چای هایش طعم خدا میداد..

 (تنها نشسته ام و به یاد گذشته هااا

دارم برایِ بی کسی ام گریه میکنم..)

تقدیم به شهدایِ مدافع..

پاسداران مرزهای اسلام..

شیردلان خاکهای ایران..

زنانِ سرسپرده ی زینبی..

صلواتی هدیه میکنیم به روحِ سبزشان..

(اللهم صلی علی محمد و آل محمد.)

 پایان...

اما تا ظهور ادامه دارد...

آن شب به خنکی بهشت و سوزانی جهنم، گذش...

__

نویسنده این رمان: "فنجانی چای، باخدا" رمانی زیبابه قلم نویسنده جوان گیلانی زهرااسعدبلندوست است که الهام گرفته از زندگی واقعی است.